تربیت بدون فریاد
بهترین راه برای تربیت کودک چیست؟ آیا فریاد زدن می‌تواند روش خوبی برای تربیت کودک باشد؟ عوارض تربیت کودک با فریاد و تن صدای بلند چیست؟ روش‌های تربیت بدون فریاد کدام اند؟
یکی از مهم‌ترین مسائلی که والدین در تربیت کودکان خود با آن روبرو هستند، حرف گوش نکردن و سرپیچی کودکان است. افراد مختلف هنگام برخورد با این رفتار کودک، واکنش های متفاوتی از خود بروز می‌دهند.
روی صحبت ما در این نوشته با کسانی است که با یک حرکت یا رفتار اشتباه از سوی کودک، از کوره در می‌روند و شروع به فریاد کشیدن می‌کنند. معمولا این افراد علت این کار را ترسیدن کودک و دست کشیدن او از کار زشتش ذکر می‌کنند. در صورتی که این نتیجه را برای مدتی کوتاه می‌گیرند و فریاد فقط زمانی کوتاه بازدارنده است.
در این مقاله، راه هایی را برای تربیت کودک می‌آموزیم که با به کار گرفتن آن‌ها دیگر نیازی به عصبانی شدن و فریاد زدن نداشته باشیم. پس با ما همراه باشید تا روش‌های تربیت کودک بدون فریاد را با هم بیاموزیم. روش‌هایی که کودک در آن سالم‌تر رشد می‌کند، والدین با اعمال آن آرامش بیشتری دارند و تاثیر آن تا همیشه ماندگار است.
1.از خودتان شروع کنید:
سعی کنید با خودتان صادق باشید! زمانی که قصد فریاد زدن بر سر کودکتان را دارید، یک لحظه با خود فکر کنید که آیا این کار او واقعا نیاز به فریاد من دارد؟ آیا من این حق را دارم که احساسات ناخوشایند خود را بر سر کودکم خالی کنم؟ شک نکنید که 90% مواقع از کارتان پشیمان می شوید و درمی‌یابید که کار کودک آن قدرها هم بد نبوده که نیاز به چنین فریادی داشته باشد. پس در ابتدا خود و همسرتان را کنترل کنید تا این عادت را به حداقل برسانید.
2.قوانین و تبصره های خانه را دقیقا مشخص کنید:
بدون شک، تربیت کودکان یک شبه اتفاق نمی افتد و نیاز به زمانی طولانی دارد. ما نتیجه رفتارهایی هستیم که از کودکی تابحال با آن روبرو شده ایم و از آن آموخته ایم. از کودکی متوجه شدیم که آتش داغ است و نزدیک شدن به آن خطر دارد… افتادن از ارتفاع، خطرناک است و ممکن است به قیمت جانمان تمام شود… این‌ها قوانینی است که طبیعت برای ما تعیین کرده است.
خانه ما نیز باید قوانین ثابتی داشته باشد که کودک سرپیچی از آن را به منزله از دست دادن برخی از علایق خود بداند. تلاش نکنید که در همان لحظه که کار بدی از او سر زده، کودک را تربیت کنید. شما ابتدا باید بستری را فراهم کنید تا کودک بایدها و نبایدهای خانه را بشناسد. سپس او را برای رعایت قوانین تربیت کنید.
برای مثال: کودک باید بداند که پس از بازی با اسباب بازی هایش باید آن‌ها را جمع کند و اتاقش را مرتب کند. این موضوع باید برای او یک قانون باشد که اگر از آن تبعیت نکند، نمی‌تواند تلوزیون تماشا کند.
البته این قوانین توسط شما و با توجه به احوال و علایق کودکتان تعیین می‌شوند.
3.از آرام تذکر دادن شروع کنید:
گاهی اوقات می‌بینیم که کودک با وجود قوانین مشخصی که قبلا برایش توضیح دادیم، کار بدی می‌کند و از عواقب آن نیز آگاه است. یا به هر دلیلی حرف گوش نمی‌کند و پایش را در یک کفش می‌کند که فلان خواسته اش باید برآورده شود.
در این مواقع آرامش خود را حفظ کنید و فریاد کشیدن را تنها چاره کار ندانید. او در حال حاضر فقط به خواسته اش فکر می‌کند و شما باید تا حدی به او آزادی عمل و قدرت تصمیم گیری را بیاموزید.
مثلا زمانی پیش می‌آید که کودک تکالیفش را انجام نداده، ولی می‌خواهد تلوزیون تماشا کند. به جای فریاد زدن ،تنها به او تذکر دهید که اگر الان تلوزیون تماشا کنی، امروز از بازی محروم می‌شوی…
در این صورت، دیگر اوست که باید تصمیم بگیرد تلویزیون ببیند یا در اوقات فراغتش بازی کند.
سعی کنید با لحنی آرام و منطقی این جمله را بگویید. به طوری که هم محبتتان از آن دریافت شود و هم منطق و ثبات قدمتان در آن مشخص باشد.
4.از گریه یا جیغ کودک نترسید و مقابله به مثل نکنید:
اگر همه قوانین را بیان کرده اید و با کودک اتمام حجت کرده اید و باز هم او سرپیچی می‌کند، وقت تربیت کودک با ثبات قدم است. قوانین شما به هیچ وجه مگر در مواقعی نادر نباید شکسته شود. البته نه با فریاد کشیدن و تنبیه!
برای مثال: اگر قبلا با کودک عهد کرده اید که وقتی برای خرید از خانه خارج می‌شوید، برای خرید چیزی گریه نکند و جیغ نزند، او باید بداند که این کارها فایده ای ندارد. باید بداند که اگر تا پاسی از شب هم گریه کند، اگر شما صلاح ندانید وسیله مذکور را خریداری نمی‌کنید و با گریه و جیغ نمی‌تواند حرف خود را پیش ببرد.
هنگامی که روی موضوعی پافشاری می‌کند و شما با آن مخالفید، مخالفت خود را با یک جمله بیان کنید و به هیچ وجه نظرتان را تغییر ندهید. حتی اگر یک روز تمام برای خواسته خود گریه یا پرخاشگری کرد، سعی کنید حواسش را پرت کنید یا با روش‌هایی که خودتان صلاح می‌دانید، او را آرام کنید. اما هرگز به خواسته اش عمل نکنید که در این صورت دفعه بعد خرید همین رفتار تکرار خواهد شد.
می توانید وعده خرید آن وسیله را به صورت تشویقی به او بدهید. البته نه هنگامی که او در حال گریه برای خرید همان وسیله است. بلکه هنگامی که این موضوع را فراموش کرده و مطمئن شده که اشک و آهش بی‌فایده بوده است.
مثلا بگویید اگر مربی مهد از تو راضی باشد، 10 روز دیگر آن وسیله ای که دوست داشتی را برایت می‌خرم. یا اگر قول بدهی منظم باشی، 20 روز دیگر آن را برایت می‌خرم. برای او زمان تعیین کنید تا با مفهوم انتظار نیز آشنا شود و بداند که برای دستیابی به هدفش باید صبر و تلاش کند.
دیدگاهتان را بنویسید